Rosmorduc zoekt haar inspiratie uit het mineralenregister, een omgeving die van nature inert en zonder ziel is, maar dat is zonder rekening te houden met de tussenkomst van de kunstenares die oxymorons tot in de perfectie hanteert. Zo versteent de steen, die het beu is om sinds het begin der tijden niets meer te doen, en begint aan zijn verrassende metamorfose om te streven naar een ander koninkrijk waarvan het denkt dat het milder is. Wat de kunstenares schildert is het cruciale moment van transformatie, wanneer het mineraal, nog steeds hard en grijs, beetje bij beetje naar de organische wereld glijdt. Hoewel duidelijker is, om het organische van het anorganische, van het levende en het levenloze te onderscheiden Rosmorduc ontploft alle categorieën van materie en biedt een soort etiologisch verhaal waarin niets verloren gaat, niets wordt gecreëerd, maar alles wordt getransformeerd. Hier is niets wanhopigs, want de metamorfose van een steen tot een levend orgel is een vreugdekreet, op het doek geworpen. Deze metafoor leert ons dat alleen onze aanpassingskracht ons kan weghouden van een tragische bestemming om ons voortbestaan te verzekeren.