Toen Mona Ardeleanu haar studies aanvatte, had ze al een achtergrond in striptekenen en graffiti, maar ze had nog nooit op canvas gewerkt. Tijdens haar studies probeerde ze alles uit wat schilderkunstig mogelijk was. Ze schilderde ook figuratief, maar ze was vooral op zoek naar iets – iets dat ze kon manipuleren. Stof bleek iets bijzonder gewilligs : textielweefsel laat zich niet leiden door de wetten van de fysica, maar kan zich wel schikken naar de wil van het beeld. Stof laat zich modelleren tot ze de kunstenares als gegoten zit, of tot ze past voor het object, voor het ding. Ardeleanu besteedt bijzonder veel tijd aan het aanbrengen van de grondlaag, want ze wil voor haar schilderijen een neutrale basis buiten de tijd, de ruimte en de fysica. Ze tracht een onbepaalde ruimte te scheppen waarin het beeld louter op zichzelf kan bestaan. Daarna begint ze met grijs en wit, en de dingen ontwikkelen zich van daaruit. De beelden worden op het canvas zelf gemaakt, en daarom werkt Ardeleanu altijd aan meerdere schilderijen tegelijk. Ze beïnvloeden elkaar en uit het ene vloeit het andere voort; daardoor komt het dat men altijd groepen van werken kan herkennen. De kunstenares werkt bewust niet vanuit een direct model, omdat ze weet dat haar werk een meerwaarde krijgt wanneer de dingen spontaan verschijnen en niet worden beïnvloed van buitenaf. De voorwerpen zweven in een neutrale ruimte omdat ze niet statisch zijn. Ze zouden niet kunnen functioneren in onze werkelijkheid. Mocht Mona Ardeleanu ze maken in het echt, dan zouden ze moeten worden opgehangen, neergezet of ondersteund. Vroeger liet zij er een licht op schijnen en plaatste zij ze in een aura; maar nu bepaalt ze geen lichtpunt meer van buitenaf : ze laat het licht uit het voorwerp zelf komen. Het is dus logisch om te zeggen dat de achtergrond een neutrale picturale ruimte is. De laatste tijd ontstaan er evenwel steeds meer werken waarin de achtergrond geïntegreerd is. De titels zijn heel belangrijk: zij drukken uit wat het werk is – in dit geval : een ding dat niet bestaat. De titels zijn ook beschrijvend. Ze zijn een voortzetting van het schilderij op een talig niveau. Mona Ardeleanu (geboren in 1984 te Lörrach, Duitsland) woont en werkt in Stuttgart. Ze studeerde bij Alexander Roob in de Staatliche Akademie der Bildenden Künste te Stuttgart, bij Frank Ackermann in Karlsruhe, bij Daniel Richter in Wenen, en bij Karin Kneffel in München. Haar werk was te zien in talrijke institutionele tentoonstellingen, zoals « Now! Painting in Germany Today » in de Deichtorhallen, Hamburg, Duitsland ; het Marta Herford, Herford, Duitsland ; de Kunsthalle Nürnberg, Nürnberg, Duitsland ; en het Kunstmuseum Stuttgart, Stuttgart, Duitsland. Werk van haar is opgenomen in de collectie van de deelstaat Baden-Württemberg, Duitsland ; in die van het Kunstmuseum Stuttgart, Duitsland ; van het Marta Herford, Duitsland ; in de Würth-collectie, Duitsland ; in de Staff Stiftung, Lemgo, Duitsland ; in de verzameling LBBW, Stuttgart, Duitsland ; en in het Xiao Museum of Contemporary Art, Rizhao, China. Mona Ardeleanu wordt vertegenwoordigd door de Thomas Fuchs Gallery in Stuttgart en heeft samengewerkt met de König Galerie van 2021 tot 2023. Tinus Vermeersch (°1976, Kortrijk) is een kunstenaar die met zijn oeuvre een privémythologie creëert. In de tentoonstelling ‘Habitus’ in Hopstreet Gallery ontsluit Tinus Vermeersch zijn eigen surreële universum in recente beeldhouwwerken. In dit besloten universum vol verleidelijke tegendraadsheid vinden we sporen van menselijke aanwezigheid terug. Een aantal werken zijn in brons, andere zijn dan weer in gips en keramisch materiaal. Hij geeft geen titels aan de werken om geen mogelijke interpretaties op te dringen aan de toeschouwer, om de leesbaarheid open te laten. De kern van zijn werk vindt zijn oorsprong in de antropologie, in oude animistische en sjamanistische tradities van natuurvolken, en sinds kort ook in heraldiek en medaillons. Zijn techniek is geënt op een gedegen materialenkennis, zijn wereld staat buiten elke vergelijking. Vermeersch’ oeuvre wordt bevolkt door een microwereld van hybride wezens die ontsproten zijn uit zijn tekenkundig oeuvre. De tentoonstelling ‘Habitus’ brengt enkel ruimtelijk werk van Tinus Vermeersch. In een eerste reeks zet hij in zijn sculpturen de beeldtaal van zijn tekeningen verder. Het werk toont vaak ineengestrengelde ‘figuren’ en is heel gedetailleerd en leesbaar, maar zoals zo vaak bij Vermeersch slaat herkenbaarheid om in vervreemding. Er zit meestal een (gestolde) beweging in die de toeschouwer uitnodigt om de geheimen die in de beelden verweven zitten te ontfutselen, wat gezien de inherente beslotenheid van de sculpturen gedoemd is om te mislukken. Deze werken dragen het geborgene en het omsluitende in zich. Daar waar tot voor enkele jaren de relatie tussen zijn schilderkunstig en sculpturaal werk onlosmakelijk verbonden was en de beeldtaal erin bestond dat het ene beeld als het ware letterlijk in het andere overging, creëert hij sinds enkele jaren ook sculpturen die een bepaalde functionaliteit oproepen. Het zijn sculpturen die in (middeleeuwse) rituelen en gebruiken een plek zouden kunnen opeisen. Tinus Vermeersch’ fascinatie voor heraldiek en emblemen zette hem tevens op het spoor van medaillons, attributen die hij aan de werkelijkheid onttrekt en die hij tot de essentie uitpuurt om aldus door te dringen tot de kern (van het object). Hij combineert dit soort werk graag met natuurlijke materialen zoals jute. Tinus Vermeersch wil zijn interesse voor de archeologie niet verbergen en in het atelier zag ik ook een portrethoofd van zijn hand dat herinnert aan de klassieke oudheid. Het zijn beelden die onze verbeelding prikkelen en die kenmerkend zijn voor het oeuvre van de kunstenaar, namelijk een doorwrochte mix van technische vaardigheden en opperste concentratie tegen een kunsthistorische achtergrond. Over de titel: habitus komt uit het latijn en betekent ‘verschijningsvorm’ en kan verwijzen naar de uiterlijke verschijningsvorm van een kristal, plant, boom of dier. Ook in de sociologie wordt de term ‘habitus’ gebruikt door Pierre Bourdieu.